Ήταν 22 Ιουλίου 1987, όταν το θερμόμετρο άρχισε να χτυπάει κόκκινο στην ανυποψίαστη τότε Ελλάδα, που έμελλε να ζήσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες εν καιρώ ειρήνης.
Ο καύσωνας δεν ήταν ακόμη μια λέξη που χρησιμοποιείτο στο καθημερινό καλοκαιρινό λεξιλόγιο και η πολιτεία ήταν εντελώς απροετοίμαστη γι΄αυτό που θα ακολουθούσε.
Η θερμοκρασία έφτασε τους 44 βαθμούς, με τη ζέστη να μην υποχωρεί, επί οκτώ μέρες, κάτω από τους 30, ούτε τη νύχτα.
Η κατάσταση ήταν δυσκολότερη στην Αθήνα, όπου έμπαινε στο «κάδρο» και το νέφος.
Καθώς ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, αρχικά δεν εκτιμήθηκαν οι ενδεχόμενες συνέπειές της, με τα ΜΜΜ να θεωρούν ότι κινδύνευαν κυρίως τα άτομα που ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες.
Οι 4 πρώτοι θάνατοι σημειώθηκαν ήδη στις 22 Ιουλίου (δύο νεκροί στην Αθήνα και δύο στο Βόλο), ενώ δεκάδες ήταν και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία.
Το μέγεθος του προβλήματος άρχισε να γίνεται αντιληπτό σταδιακά και να «ξεφεύγει» από όσους είχαν ήδη προβλήματα υγείας.
Χρειάστηκαν τρεις μέρες, ώστε, στις 25 Ιουλίου η χώρα να βρεθεί σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης».
Όπως ανέφεραν ΜΜΜ της εποχής, τα νοσοκομεία δεν είχαν πλέον χώρο για άλλες σορούς, με αποτέλεσμα αυτές να μεταφέρονται στα στρατιωτικά νοσοκομεία και στη συνέχεια ακόμη και σε ψυγεία τρένων του ΟΣΕ.
Τα γραφεία τελετών δεν προλάβαιναν τον αριθμό των νεκρών, με αποτέλεσμα ορισμένοι να παραμένουν άταφοι ακόμη και για μέρες.
Σταδιακά, η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει μετά την έβδομη μέρα, αφήνοντας πίσω, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 1.300 νεκρούς, εκ των οποίων οι 1.115 στην Αττική.
Άλλες πληροφορίες έκαναν λόγο για περισσότερους από 1.500 νεκρούς, αριθμός που δε δόθηκε στη δημοσιότητα για πολιτικούς λόγους.
Σε κάθε περίπτωση, ο φονικός καύσωνας του 1987 παραμένει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της χώρας εν καιρώ ειρήνης και προπομπός για να αρχίσει να παίρνει η πολιτεία μέτρα για παρόμοιες καταστάσεις.
